Miene Stroot un miene Bank

Dass Plattdeutsch eine eigene Sprache mit eigener Grammatik ist – und kein Dialekt – ist vielen nicht bekannt.
Dass Plattdeutsch eine gefährdete Sprache ist, können wir, gerade in den Städten, jeden Tag beobachten. Eine Sprache, die nicht jeden Tag und überall gesprochen wird, ist zum Untergang verurteilt. Und mal ehrlich: Wo hört man heute in Hamburg noch jemanden Plattdeutsch reden?  Na…???
Eben…!
Unsere Veranstaltungen „Platt is watt“ und „Platt mit Schwatt“ im Nachbarhaus in Niendorf werden an dieser Entwicklung sicher nichts ändern können.
Aber vielleicht können sie einigen Leuten Freude bereiten. Und das wäre ja schon ein guter und ausreichender Grund, sie beizubehalten.
Vielleicht sehen wir uns da ja mal ?!

Zum Anwärmen gibt es an dieser Stelle die kleine Geschichte einer Bank.
Und was für einer:

….geschrieben von Wolfgang Schwarz

Miene Stroot un miene Bank
Wenn, so wie hüüt, Snee full’n is, blivvt de Bank mehrts leer. Dat heet, so ganz leer doch nich. Een lütten Vagel sitt ganz verfror’n und dick opplustert opp de Löhn.
Natüürlich kanns bi dütt Weder ook nich seen, wat dat ´ne ganz eenfache Bank is. Nix vörnehmes. Twee Zementfööt und `n poor dicke Breder too’n op sitten und sick antohlehn’n. De Breder sünd all ´n beeten rott un Farv müssen se wohl ook mol krieg’n.
As ick all seggt hebb, in Winter is nich veel los op de Bank. De ool‘ Mann kummt nicht oft vörbi und natüürlich sett he sick ook nich henn. Dorför is alln’s too natt. Wenn he mol kummt, denn hölt he sick mehrts ´n Oogenblick an de Löhn fast. Villicht mookt sien Hart nich mehr so richtig mit. Wer weet dat schon.

In’t Fröhjohr ännert sick dat Bild bannig. Nu kummt de Ool jeden Dach so gegen Klock acht. Ick hebb denn all lang fröhstückt. Dat gifft dat bi uns jümmers heel fröh. He slarpt mit krumme Knee de Stroot lang. Dat Loopen fallt em wohl swoor. He hett jümmers ´ne Tüüt vonn’n Bäcker in de Hand. Und een Daagblatt. He sitt denn mehrts ´n poor Minuten door und kickt so vör sich hen, ahn richtig watt to sehn.

Mien nächsten Stammgast is de junge Froo mit de beiden lütten Görn. Se kümmt jümmers so um Meddach rüm. Se halt de beiden wohl vunn‘ Kinnergoorn aff. De Froo mutt jümmers bannig oppassen, watt de Göörn nich opp de Stroot löppt. Dor fohrt nämlich ´n Barg Autos lang. Mehrst hangt eer ´n poor Hoor in’t Gesicht, de se von Tied to Tied wegpusten deit. Helpt avers nie nich veel. Sowatt as een Ehemann heff ick bi de lütte Familie noch nie nich sehn. Avers, datt geiht mi ook nix an. Eenmol hett se to mi röberkeken. Dor hett se gau de Kinner to sick ropen un is verswunn‘. Villicht dach se, ick wull achter eer her spionieren. Ach Gott, wenn se wüss . . . .

Nameddag kaamt denn de grööteren Schoolkinner. Mehrstens loopt se ja mit veel Geschree eenfach vörbi, avers mennichmol speelt se sowatt wie „Reis‘ na Jerusalem“, schubbst sich gegensiedich von de Bank daal, loopt achter de Bank lang und drängelt sick den opp de annere Sied wedder ropp. De Kinners hüüt sünd nich veel anners, as wi dat weern. Muss jüm bloots loot’n as se wüllt und di nich inmischen.
Dree vun de Soort, de ´ne Beerbuddel an de Hand fastwussen is, sitt hier ook mennichmol. Se hebbt eere eegen Probleme, de se luud un mit veel Gefuchtel besnackt. De sünd ganz ünnen ankoomen. Und se weet dat ook, avers wüllt dat nich wohrhebb’n. Vör ´n poor Daag stünn mol de Schudel, de hier mennichmol de Stroot lang geit, bi jüm. Mehr as gedüllig tohörn, wat de Dree em Wichtiges to vertelln harrn kunn he avers ook nich. Een Dach keem mol ´ne lütte oole Daam mit witte Hoor vörbi, as de Dree door weern. Se harr sick wohl gern op de Bank sett, avers …door seeten jo de Dree. Twee sprungen ook op un beden eer an, sick hentosetten. Kunn woll ween, watt se beet’n Angst vör jüm harr und se ook ´n beet’n eklig funn. Villicht is se dorüm gau widergahn, keen wet dat schon. För de dree weer dat avers wedder ne niege Demödigung.

Op best gefallt mi miene Bank aver an Avend. Vör all’n in de Summertied. Denn sitt dat ganze junge Volk dor. Deerns und Jungs. Denn ward pussiert watt dat Tüch hölt, watt datt man sonne Freud is. Mennichmol in’n Summer steiht mien Fenster opp. Denn kann ick hörn, wie se ganz ernsthaftig versöökt alle Fraagen vun düsse Welt torecht to kriegen. Denn bliev ich musenstill in mien Bett liggen. Blots um jüm nich to stören. Liekers: Mennichmol much ick jüm toroopen: „Blievt bloots as ji nu sünd. Villicht köönt ji düsse Welt jo maal beter mooken. Wi Oolen hevvt dat nich torecht kregen.“

Denn kummt avers ook all wedder de Harvst und Winter und ich mutt bit nächst Fröhjohr töven.
Wer weet, wie lang noch.
Ob ick mol sülvst op miene Bank seeten heff??

Och nee! Weten se, de Lüüd in düt Huus sünd richtig nett, dor kann ik mi gornich besweern. Avers een ool’n sentimentolen Kirl, de nich mehr loopen kann, dörch dat halve Huus to sleepen, blots dormit he mol op ´ne ganz gewöhnliche Bank op ´ne ganz gewöhnliche Stroot sitten kann, dorto fehlt jüm eenfach de Tied. Datt mutt een verstahn. Se würn mi jo geern na achtern in den Wintergoorn bring’n, wo ick denn in’t Grööne kieken kunn, wie de annern ook, de door sitt, no buten kiekt . . . und nix seht.
Watt ick leeber von mien Bett ut opp de Stroot – und miene Bank – kiek, würn de goornich verstahn. Köönt se ook gornich mehr.

Na, wat schall’t.
Lang ward dat sowieso nich mehr duurn mit mi.