Also datt eene steit mol fast: De letzt Monat weer de leegste in de ganzen Johrn. Dorbi harr ich mi so richtig op miene Rente freit.
Weest du, ick bin dütt End mehr as dörtig Johr langfohrt. Jeden Dach morgens von’n unsen Bahnhoff no Hambeck und avens wedder trüch. Natürlich nur jeden Arbeitsdach. Sünnavend und Sünndach weer ick to Huus. Ick heff datt mol utklamüstert. Mehr as twölfdusend Mal bün ich an denn Boom vörbifohrt. Hento kunn ick em links sehn, torüchto op de rechte Sied.
Datt mutt so inn’n Oktober west ween, as ick em datt erst Mol sehn heff. Siene Bläder weern nämlich knallrood. Dorüm is he mi ook wohl ook glieks opfulln. Villicht ook, wiel he so ganz alleen dor stünn und genauso wussen weer, as sonn Boom nu mal wassen deit, wenn nümmst em stört. Wenn du weest, watt ick meen.
Twölfdusend Mol an denn Boom vörbi, datt mutt’n sick mol vörstelln. Solang ick arbeit heff bün ick von unsen Bahnhoff na Hambeck und wedder torüch föhrt. Dreeviertel Stunn henn, dreeviertel Stunn torüch. Toerst noch mit `ne Damplokomotiv. Bloots nich de Finster oppmoken, denn hars denn ganzen Sott in de Snuut. No ´ne Tied denn mit Diesel. Weer och nich veel beder. De Wagens bleven jümmers de glieken. Se wörn bloots mit de Johrn jümmers schäbbiger. Ook de Lüüd bleven jümmers de glieken. Mit de Johrn kennte man jeedeneen. Klor, man hett nich jümmers op den lieken Platz seeten. Av un an weern jo ook mol anner Lüd in den Wagen. De seeten denn mennichmol op een Platz, de normalerwies „besett“ weer. Wenn du weest, watt ick meen. Denn schulen Blick harrs mol sehn muss, wenn de, de dor normalerwies sitten de, insteeg und sien Platz weer wech. Av und an keem ook mol ´n „Niegen“ dorto, avers no ´n poor Weekens weer he denn ook ´n „Oolen“ und hürte dor to. Mit de Tied is de een oder anner op Duur verswunn. De weer denn wohl in Rente gahn, oder weer storben, oder hett woanners arbeit. Dor kann ja verschiednes passeern.
Watt wull ick graad seggn?
Ach ja, watt ick den Boom toerst in’n Harvst sehn heff. ´N poor Dag later keem denn de grote Storm und nechsen Morgen weer he denn kahl. Alle Bläder wech. So wie de Bööm dat nu mal in Winter so an sick hefft. Blots de Dann’n und Fichten blievt jo jümmers grön. Avers de mach ick ne lieden, de seht mi jümmers so trurig ut. Dütt hier weer ´n ganz normalen Boom. Int Fröhjahr wöör he sachtens gröön, in de Summertied vull Saft und Kraft, in Harvst rood und in Winter kahl. Johr för Johr. Dörtig Johr lang.
Mennichmals, sünnerlich in de Summertied, keem he mi richtich glücklich vör.
Dor muss nu nich över lach‘n.
Wenn een den annern dörtig Johr lang jeden Dach süht, denn weets du schon, wat mit den annern los is. Dat glöv man.
Und denn …
Bööm sünd doch ook wie Minschen. Ick meen, se leevt doch ook. So as wi. Worüm schüllt se denn nich ook glücklich ween? Wenn son Boom – blots to’n Bispeel – an’n End vun’n Summer so an sick dalkiekt und süht, watt all‘ seine Frücht good geraden sünd. Is datt nich een Grund sick to frein?
Na sühst Du!
As de Johrn so vergüng‘, stünn he nicht mehr alleen dor. Na und na wörn in de Gegend ´n poor Hüs boot. Avers recht wied wech vun em. De Stääd wass und wass jümmers wider. Jedeneen will sein lütt Hus op dat Land hebben. Wenn dat so widergeiht, steiht op de ganze Welt Hus bi Hus. Wo een denn noch watt to Eeten anbohn sull, is mi nicht ganz klor. Good, wi ward dat nicht mehr beleven, avers man mookt sick doch so siene Gedanken. Sünnerlich, wenn een in’t Krankenhuus liggt und sowieso nix anners to dohn hett.
Ach Gott ja ook, datt kanns ja nicht weten.
Dörtig Johr fohr ich dat Stück, heff noch dree Monat na, nie nich ook blots een eenzigen Dach fehlt und unverwohrens find ick mi in’t Krankenhuus wedder. Irgendwatt mit denn Blootsfluss in miene Been stimmte nicht mehr und ick müss‘ holterdipolter in’t Krankenhuus. Hunnert Johr fröher – hett de Dokter seggt – harr ick dat nicht överstahn. Also, wenn ji mi frogt, ich bün nicht bös drum, watt ick hüüt leev, mit all den neemohd’schen medizin’schen Kraam. Also, mi geiht dat wedder recht goot. So richtig lange loopen kann ick nicht mehr. Avers ick wahn ja dicht bi de Statschon. Dat geiht schon.
Twee Monat Krankenhus und REHA. Ick weer froh, as ick wedder no Arbeit henn dröff. Wenn’t ook blots noch för een Monat weer. Rente mutt jo ook sien und de Jungen wüllt jo ook mol ran.
Avers, as ick to’n Anfang all seggt hebb, düsse letzte Monat weer de leegste von all’ de dörtig Johrn.
As ick denn ersten Dach morgens in Hambeck ankeem, füll mi datt jachens in: Ick harr mien Boom nicht sehn. Morgens dach ick noch , watt ick bi de Fohrt induselt weer. Avers abends heff ick genau henkeeken. De Boom weer wiss und wohrhafftig nicht mehr dor. In de Twee Monat Krankenhuus und Reha hebbt de doch glatt mien Boom umhaut. Ick wull dat toeerst nicht glöven. Weer avers wohrhaftig so. Alln’s wech, mit Stump und Stiel. Bloots noch een grooten Placken Sand.
As ick dat hüüt so seh, weer dat wohl beeter wess, ick weer gornich wedder mit de Arbeit anfung‘. Denn harr ick datt nich mehr mitbeleven muss.
Vör ´n poor Daag heff ick in’t Blatt leest, watt door ´ne niege Stroot boot ward, een „Autobahnzubringer“, wi dat op Hochdütsch heet. Bloots damit noch ´n poor mehr Autos de Luft verpesten köhnt, haut de mien Boom wech. Datt kanns nu gornicht glöven. Ich weer sowatt von füünsch, watt ick glatt ´n poor Lüüd …
Na wat schall’t. Bringt ja nix.
Ick heff mi denn seggt: „Loot di nich ünnerkriegen“.
Weet ji, watt ick mookt heff?
Op de Verkehrsinsel för mien Huus heff ick heemlich ´n lütten Ahorn plannt.
Ganz recht, ´n Ahorn.
Een Ahorn weer mien Boom nämlich ook.
Villicht, in twintig Johrn oder so freit sick irgendeen mol doröber.
Een mutt jo ´n beeten vörutdenken in düsse Tiden.
Oder?
Na sühst du.
Wolfgang Schwarz und das Redaktionsteam