In datt lütte Dörp Tankenhagen in’t Holsteensche leevte de Buur Hannes Johannsen un siene Froo Erna. Hannes seet to Huus und harr’ Langewiel. Datt weer grood de leegste Tid von datt ganze Johr. Düsse Tid twüschen November und Februar, wenn de Buurn nich recht watt to doon hebbt und eere Froonslüüd op de Nerven goht.
As Hannes düssen Morgen opstohn weer, sick wuschn un antrocken harr, weer he ruutgohn und harr no den Hoff keken. Aber da geev datt nich veel to bekieken. De ganze Hoff weer noch an’t sloopen. Datt güng ja woll noch so bit März h
ento. De poor Höhners und Karnickels versorgte Erna, Köh harrn se all lang nich mehr und opp den Acker weer noch nix to beschicken. He weer ook bi sein Trecker vörbi gohn. De stünn in de Schüün und harr ook nix to doon. Hannes harr sien Trecker ankeeken, de Trecker harr Hannes ankeeken un beid’ harrn se op eere Oort meent: „Is noch nich so wied.“
Nu seeten Erna und Hannes bien Fröhstück. Een Tied lang weern se still an’t eeten, avers denn sä Erna mit eens: „Hannes, ick denk, du schuss hüt na Stadt hento fohrn un di een Handy kööp’n“.
Watt weer denn nu los?? Mit eens stünn de Welt von Hannes opp’n Kopp. Kloor, he wüss, watt ´n Handy weer. De Lüüd int Fernsehn lööpen jo duernd mit sonne Dinger rüm, aber Hannes kunn nu öberhaupt nich ruutkriegn, wat se op den Johannsen-Hoff mit sonn Ding anfangn sulln. He swiech ersmol ´ne ganze Tied still. As he grood den Mund opmoken wull, säh Erna: „Ich denk, watt datt beeder is, wenn du sonn Ding hess, wenn du mit dien Trecker op de Koppel bis.“
Hannes wür datt richtig froh um datt Hart. He wüsst nu endlich, wat he denken schull. Liekers frög he nochmol: „Und watt schall ick mit son Ding?“
Erna boller los: „Di kunn jo mol watt passiern mit dien Trecker. Un letzt Harvst büst du mal to laat von de Koppel kam. Un ick heff hier mit datt Eeten tööft. Dor harrs mi ok anropen kunnt. „Na ja“, säh Hannes, „dor weer een vun de Köh von Hinrich Brede bi uns op de Koppel. Un ick müss eer erstmol rutdrieven und den Tuun flicken.“
„Un mi sünd wiltdes de Kantüffeln verkookt“, gnadder Erna. Hannes grummel noch watt, wie: „För datt, watt son’n Handy köst, kanns ober ´n Barg Kantüffeln verkooken.“ Aber dor säh Erna: „Paustians hebbt sick ook son Ding köfft.“
„Ja denn“, meente Hannes. Obers he säh datt nich luud, man so ganz liesen bi sick. Siene Erna un Magda Paustian, de kunn’n nich miteenanner. De Johannsens un de Paustians weern Nohbers un de Mannslüüd verstunn’ sick ook ganz good. Oober de Froonslüüd!?! Wenn de sick mol dröpen, denn güng datt jümmers op Hau und Stich. Un wenn sien Erna nu ruutkregen harr, datt Paustians ´n Handy harrn, denn kunn he sabbeln as he wull, denn geevt datt nix anneres. Denn müss’t he los no Stadt hento und ook ´n Handy kööpn. He fröög Erna noch, wiel he sick ook de Fööt waschen schull, und Erna meente, he schull datt man doon. Kunn jo watt passiern und he müss in’t Krankenhuus un denn weer datt ja beeter, wenn he reine Fööt harr.
Denn hool Hannes sien 170er Diesel ut denn Schuppen un tuckert suutsche loos. Wenn he sien Trecker nohm’n harr, wür he seeker jüst so gau in de Stadt west, als mit sien „Heizöl-Ferrari“, aber Erna harr fröher schon mal seggt: „Mit denn Trecker kummst du mi nich in de Stadt. Wenn du dor hento wiss, denn nimms du denn Daimler.“ In Tankenagen un Umgäbung sähn de Lüüd jümmers „Daimler“ to eere Mercedes. Hannes harr Glück. In de Stadt stünn’n alle Ampeln op „Gröön“ un een Parkplatz weer ook to finn’n. So stünn he bald för sonn’n grooten Looden, wo datt Handys to kööpen geev. „Jungedi“, dach Hannes, as he sick datt Fenster bekieken de und de Sweet stünn em op de Stirn. Mehr als „Jungedi“ kunn he gornich denken, as he sick Hunnerte von Handys bekeek, de dor in datt Fenster leegen.
In denn Loden keem sonn jungen Man op em los un froog em, watt he wat doon kunn för em und Hannes säh, mit’n beeten Schiß inne Büx, aber liekers son beeten „weltmännisch“: „Ja, ick müch woll’n Handy kööpen.“
De junge Mann muster em von Baben bit Ünnen: Grööne Kapp, grööne Jack, grööne Büxen. Datt Hemp un de Schlips weern ok gröön.
De junge Mann säh: „Ja gerne, was möchten sie denn haben? Wir führen so ziemlich alles. D1, D2, E, Dual-Band, Tri-Band.“
Bi Hannes füng datt an, sick in sien Kopp to dreihn.
„Nee, nee“, säh Hannes, „ick will man blots’n Handy hebbn.“
„Wofür wollen Sie das denn gebrauchen“, fröög de Verkäuper.
„Na, ick will Erna von de Koppel anroopen“, säh Hannes.
„Vielleicht nehmen Sie dann ja ein Fotohandy“.
„Nee, nee“, säh Hannes, „Erna weet ja, wie ick utseh. See will ja man bloots, datt ick eer vun de Koppel anroop, damit eer die Kantüffeln nich verkookt.“
De Verkäuper lang nah de Sied, hol ein Kassen von de Wand, pack dor een Handy ut un füng an, datt to verkloorn. He vertell von MMS un JAMBA, von JAVA-Download un GPRS. Denn geev he Hannes datt Handy und wull em wiesen, welke Knööp man drücken müss. Hannes nehm datt lütt Ding in de Hand. As he de Fingers tomookt harr, weer dat Handy verswunn. Hannes siene Hann’n weern mehr daför dach, sien Trecker to lenken. He funn datt lütt Ding gornich wedder in siene Prank und as he versöök, de lütten Knööp to drücken, dor kreech he mit siene dicken Kantüffelfinger jümmers twee von de Dingers tofaten. Hee marst sick bannich af, aber da güng nich.
De Verkäuper keek Hannes so’n beeten von de Siet an, kratz sick an Kopp un säh denn: „Einen kleinen Moment bitte. Ich hole mal eben den Chef.“
Nu stünn Hannes alleen in denn Loden. Ringsüm blink un dudel datt und door stünn und leegen und hüng’n Sookens rüm, de harr hee noch nie sehn. Em wüür daat’n beeten bang und för een Moment dach he: „Blots wech hier.“ Ober denn dach he ook an datt Gesicht von Erna, wenn he ahn Handy in Tankenhagen ankeem. Un denn bleev he doch leber stahn.
Wiltdes keem de Chef den Gang henlank. De weer in een Dörp groot worden, datt gornich so wiet wech von Tankenhagen leech. He kunn Platt snacken un kenn sick ook mit de Oort von de Lüüd ut. Un so duur datt gornich lang, dor weern se ganz deep ant Snacken, wat slecht datt de Buurn güng, un öber datt Schietwedder und de Politiker. Un wie se so an‘t Snacken weern, dor harr de Chef mit eenmol ´ne Ingebung. De keem so richtig von boben von Heben. He harr doch noch ganz ünnen, in de ünnerste Schuvlood son Handy vun de erste Generatschon. De köst’n to eere Tied ´n Barg Geld, obers Hüüt kunns se üm nix in de Welt mehr verkäupen. Op sonn Ding weer de Chef vörn poor Johrn mol sittenbleeben. Nu kreeg he datt Ding ruut, stööv datt noch’n beeten aff und geev datt Hannes. Datt Ding weer so groot, watt datt selbst ut Hannes siene Prank op beide Enn’n rutkieken de. Un de Knööp weern ok so groot, datt Hannes mit siene Wustfinger alle eenteln tofoot kreeg. De Chef von den Looden geev Hannes noch’n gooden Afslach und so weern se beid tofreeden un Hannes kunn beruhigt wedder na Tankenhagen to siene Erna trüchfohrn.
Wenn Hannes nu abends mit de Arbeit opp de Koppel ferdich is, denn nimmt he sien Handy ut de Tasch, de he sich an de Sied von sien Trecker anboot hett, drückt ´n poor Knööp un denn seggt he: „Ick bünn nu fertich un kumm no Huus.“ Denn smitt he sien Trecker an und tuckert no denn Hoff to. Un denn sett Erna de Kantüffeln op.
Siet düsse Tied sünd op den Johannsen-Hoff NIE wedder de Kantüffeln verkookt. Dor kanns mol wedder sehn, watt’n Segen de moderne Technik doch is.
Wolfgang Schwarz und das Redaktionsteam.